Tam da bombaların, hücumların ve hain hareket planlarının, teknolojilerin düzgüne ya da berbata kullanılmasının tercihten ibaret olduğuna değinmek üzereyken…
Benim için berbat bir tevafuk bu…
Ama şunu da biliyorum ki kötülüklere ve cehalete karşı en tesirli silah irfan okyanusunda ilim ve bilimle ilerlemek.
Bu iki ismi hiç duymuş muydunuz?
Bu isimler bireylere ilişkin değil. Bunlar şahsen atom bombalarının isimleri.
Şimdi içim buruk ve elim yazıya gitmese de atomun yıllardır süregelen inanılmaz hikayesinden bir kesim anlatacağım sizlere…
Akılla izah edilmesi sıkıntı bir güç!
Ancak elektron mikroskobuyla görebildiğimiz atomun minnacık boyutunu aşan bu güç kullanılarak çağ da atlanabilir, toplumlar bir anda yeryüzünden de silebilir…
Ve bizler yazık ki birinci seçeneğin yanında ikinci seçeneği de tercih etmekten çekinmedik.
Atomun bilim insanlarının temiz bilimsel incelemelerinden çıkıp savaşlara, atom bombalarına evrildiği kirli dönemlerdi
İkinci Dünya Savaşı sıralarında Manhattan Projesi ismi altında kapalıdan bir çalışma yürütülüyordu. Daha evvelki yazılarımdan birinde belirttiğim üzere Almanya’nın bir nükleer silah üretmesinden tasa duyan Einstein periyodun Amerika lideri Franklin Roosevelt’e makûs haberlerle ve ikazlarla dolu bir mektup yazmış: “Uranyum çalışmaları sonucunda fizyon ile zincirleme tepki başarılı oldu. Bu tepki ile devasa bir güç elde edilebilmektedir. Ve bu devasa güç ile çok yıkıcı bombalar üretilebilir.” ikazında bulunmuştu.
Einstein bu ikaz sonucunda Amerika’nın eline çok önemli bir koz verdiği kimin aklına gelirdi. Mektup sonrası çalışmaları hızlandıran grup birinci sefer denetimli ve sürdürülebilir nükleer zincirleme tepkisi muvaffakiyet ile gerçekleştirmiş, insanlık tarihinde bir karanlık sayfa daha açılmıştı.
Bu ortada 1941 yılında bu gelişmeler yaşanırken Japonya, Hawaii’deki Pearl Harbour limanına saldırmış ve binlerce Amerikalı hayatını kaybetmişti. (Limanla birebir ismi taşıyan sineması izlemenizi öneririm.) Bunun üzerine Roosevelt Amerika’nın da İkinci Dünya Savaşı’na katıldığını açıklamıştı.
Uzun müddettir nükleer bomba üzerine çalışan gruplar biri uranyumdan başkası de uranyumdan elde edilen yani insan eseri olan plütonyumdan iki adet bomba üretmeyi başarmış ve bu bombalara bir de çok lazımmış üzere isim takmışlardı
Uranyumdan olanın ismi “The Little Boy” yani Küçük Çocuk, oburunun ise “The Fat Man” yani “Şişko Adam”dı.
Japonya’nın pes etmeyeceğini düşünen ve bu savaşı bitirmek için deva arayan Amerika’nın elindeki son koz bu bombalardı. İkinci dünya savaşını sonlandırmak için bu gerekliydi.
Bombaları artık hazırda bekleyen ABD Japonya’ya ihtarda bulunmuş, demokratik ve barışçıl bir hükümet kurma seçeneği sunmuş, aksi halde “ani bir yıkıma hazır olun” ihtarını yapmıştı. Lakin Japon imparatoru sonucunda tahtından olacağından bu uyarıyı dikkate almadı.
Pearl Harbour saldırısı sonrasında yakınlarını kaybetmenin hüznüyle Amerikan halkı bu hususta lidere baskı yapıyordu. Projenin başındaki önderler de bombalar kullanılırsa savaşın sona ereceğini ve yüzbinlerce kişinin hayatının kurtulacağını düşünüyordu.
Kısacası onlara nazaran bu seçenek hem Japonya hem de Amerika için en güzeliydi.
Karar verilmişti!
Gerek nüfusu gerekse orada Amerikan esirleri bulunmaması nedeniyle bombanın atılacağı bölge olarak Hiroshima seçildi ve 6 Ağustos 1945 tarihinde “Little Boy” ismindeki atom bombası Hiroshima’nın üzerine bırakıldı.
Bombanın yere temas etmesi büyük yıkım için yetmişti. Bir saniyede evet, sırf bir saniyede olan olmuş güya kıyamet kopmuştu. İnsanlık tarihinde yaşanmamış, alışılmamış ve hiçbir vakit alışılamayacak şeylerdi. Ortalık toz duman olmuş, sokakta oynayan pak çocuklar, işe giden beşerler, meskenlerinde oturan yaşlılar ne olduğunu anlayamadan hayatlarını kaybetmişti.
Bir saniyede evet, bir saniyede kimi babasını kimi evladını kimi annesini, komşusunu, dostunu kaybetmişti.
Artık binlerce insanın ne başını sokacak bir meskeni ne de kullanacak bir kesim eşyası, giyecek bir kıyafeti kalmıştı.
Bir saniye yetmişti bütün tertibin bozulmasına.
Yaşamların altüst olmasına…
Lakin bu yetmemişti insanoğluna.
Ne Japonya teslim olmuş ne de Amerika vazgeçmişti bu kanlı oyundan.
Çok değil üç gün sonra bu sefer de “Fat Man” bırakıldı Nagasaki topraklarına.
Bu iki atom bombası yaklaşık 200 bin kişiyi öldürmüştü. Yalnızca mevt değildi ki savaşın trajedisi…
Sebep olduğu hastalıklar, bu hastalıklara bağlı vefatlar, yaralanan yüzbinlerce insan ve insanların üzerinde yarattığı ruhsal travmalar savaşın kazananı olmadığını bir sefer daha gösterdi.
Japonya ise fakat ikinci bombanın akabinde teslim olduğunu açıkladı.
O vakitlerde şimdi 13 yaşında bir çocuk olan ve patlamanın yaşandığı yerden yalnızca 2 km uzaklıkta bulunan Setsuko o anı şöyle anlatıyor:
“Önce pencereden inanılmaz parlak bir ışık geldi. Sonra ne olduğunu anlamadan kendimi havada uçarken gördüm. İçinde bulunduğumuz bina da yerle bir olmuştu. Bütün arkadaşlarım acı içinde annelerine sesleniyordu. Bir bomba ile tüm hayatımız, sevdiğim her şey, tüm bir kent, çocukluğum yok olmuştu. Bir saniyede.”
İnsanoğlu bir sefer daha sınıfta kalmış, bilimi de makûs emellerine alet etmişti.
Hayat seçimlerden ibaretti.
Bıçakla lezzetli yemekler de yapabilir, bir insanı da öldürebilirdin.
Tıpkı atomun o yüksek gücünü olumlu istikametlerde kullanmak varken katliama yol açabildiğin üzere.
Tıpkı dün Taksim’deki hain atak gibi…
Terörist bir bayan İstiklal Caddesi’ne bombayı bırakıp gerisine bile bakmadan çekip gitti.
Onca saf hayat da yitip gitti.
İkinci Dünya Savaşı’nın üzerinden şimdi birkaç yıl geçmişken bu sefer de Sovyetler Birliği ABD ile Soğuk Savaş sürecinde nükleer enerjiyi kullanma yoluna gitti.
Üstelik bu kadar acıdan ders alınmamış, bu sefer çok daha güçlü bir güç devreye girmişti.
Atom bombasından en az bin kat güçlü Hidrojen Bombası!
Evet, bir sonraki yazımda üzülerek sizi Mike ile tanıştıracağım.
Taksim’de hayatını kaybeden vatandaşlarımıza Allah’tan rahmet, yakınlarına baş sıhhati ve yaralı kardeşlerimize acil şifalar diliyorum.
Umuyorum bu son olsun.
Çekilen acılar bir son bulsun.